Ayaklarımı kanepeye uzattım, arkama yaslandım; inzivamın olanca tadını en iyi böyle çıkarıyordum. Gönlümde tek bulut yoktu, tek rahatsızlık duygusu, düşüncelerimin eriştiği ölçüde, gerçekleşmemiş tek arzu ya da heves yoktu.
Gözlerim açık yatıyor, benliğimden sıyrılmış hâlde kendimden uzaklarda olmanın sefasını sürüyordum.

Knut Hamsun; Açlık; syf:51